ทาสรัก เมียเกย์

นริน เดินกลับมาหาพ่อกับแม่ของเธอที่โต๊ะ “มาแล้วหรอลูก” “ค่ะแม่ แม่คะ ทำไมแม่ต้องโกหกหนูด้วย” “โกหกอะไรลูก” “ก็ที่แม่กับพ่อพาหนูมางานวันนี้ไง แม่พาหนูมา ให้เขาดูตัวใช่ไหมคะ” นรินพูดเสียงดัง “อย่าเสียงดังสิลูก แม่ขอโทษนะ ถ้าแม่บอกหนูไปตรงๆ แล้วลูกจะมากับแม่หรอ อย่าโกรธแม่เลยนะนริน” แม่ของนรินดึงเธอเข้าไปกอดเอาไว้ นรินจึงกอดแม่ตอบ เพราะเธอก็ไม่ได้โกรธแม่เธอมากขนาดนั้น เพราะเธอคิดว่ายังไง พายุก็คงไม่เลือกเธอหรอก  นรินนั่งกินขนมอย่างสบายใจ และรอดูว่าพายุ เขาจะเลือกใครกัน ผู้หญิงที่เขาบอกกับเธอว่า จะเลือกไปแต่งงานด้วย “ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาจะเป็นยังไงนะ” เธอได้แต่นั่งคิดและก็ยิ้มออกมา ตอนนี้นรินรู้สึกตื่นเต้นมาก แต่ใจนึงนรินก็อดที่จะสงสารผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ “เธอจะรู้ตัวไหมนะ ว่าตัวเองกำลังจะได้แต่งงานกับเกย์  เธอคงไม่มีความสุขไปตลอดชีวิตแน่ ที่ได้แต่งงานกับพี่พายุ” นรินได้แต่คิดในใจและทำหน้าเศร้า จากนั้นพายุก็เดินขึ้นเวทีกับพ่อของเขา โดยมืิอของพายุ ได้ถือดอกไม้ช่อใหญ่เอาไว้ เธอเห็นแล้วก็ยิ้มออกมา และพ่อของพายุ ก็ได้บอกกับลูกชายของเขาว่า ให้เดินไปมอบดอกไม้ ให้กับผู้หญิงที่เขาชอบ และต้องการแต่งงานด้วย นรินมองดูพายุเขากำลังเดินลงมาจากเวที  และเธอก็ลุ้นตามว่า เขาจะเดินไปหาผู้หญิงคนไหน แต่เธอก็ต้องตกใจ เพราะพายุเขา กลับเดินมาทางเธอ พายุส่งยิ้มมาให้นริน นรินจึงหันซ้ายหันขวา ไปมองว่ามีสาวคนไหนนั่งอยู่ข้างๆเธอหรือเปล่า แต่ไม่มีเลย เธอตกใจมาก ที่ตอนนี้พายุมายืนอยู่ต่อหน้าของเธอแล้ว พ่อแม่ของนรินเห็นแบบนี้ ก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ  “นรินพี่ชอบเธอ เรามาแต่งงานกันเถอะ” พายุยื่นดอกไม่มาให้นริน “ทำไมพี่ถึงเลือกฉันล่ะ  ” นรินถามพายุ แต่พายุกลับไม่ตอบเธอ เขากลับส่งยิ้มหวานมาให้แทน “ไม่ค่ะ ฉันไม่แต่ง” นรินพูดจบก็รีบวิ่งหนีทันที พ่อแม่ของเธอ ต่างพากันตกใจ รวมถึงแขกที่มาในงานด้วย นรินวิ่งออกมา แต่ก็มีคนมาจับมือเธอเอาไว้ “เดี๋ยวก่อนสินริน เธอยังไม่รับดอกไม้จากฉันเลยนะ” “ปล่อยฉันนะ ไม่งั้นฉันเอาพี่ตายแน่พี่พายุ” “หึ กลัวจัง ยังไงเธอก็ต้องแต่งงานกับฉันอยู่แล้ว เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกนริน” 
“ฉันไม่มีทาง แต่งงานกับพี่หรอกพี่พายุ พี่ทำแบบนี้ทำไม” “เพราะฉันอยากแก้แค้นเธอไง เธอทำให้ธามเกลียดฉัน” “ไหนพี่บอกว่า พี่ไม่โกรธฉันแล้วไง” “ฉันโกหกเธอนริน ฉันเกลียดเธอ เกลียดมากด้วย ถ้าฉันไม่ได้ธาม เธอก็อย่าคิดว่าเธอจะได้อยู่กับเขา”  “พี่พายุ พี่มันเห็นแกตัวจริงๆ” นรินเดินไปหาพายุด้วยความโกรธ และเธอก็เอาหมัดเล็กๆของเธอชกไปที่หน้าของพายุ แต่พายุเขากลับหลบได้ทัน จึงทำให้นรินเสียหลัก และล้มลง “ฮ่า………………สมน้ำหน้า” พายุยืนหัวเราะให้นรินที่เห็นเธอล้มลงไปอย่างนั้น นรินเห็นว่าพายุหัวเราะให้ตัวเอง เธอก็ยิ่งโกรธกว่าเดิม เธอลุกขึ้น และเดินเข้าไปหาพายุอีกครั้ง แต่รอบนี้ พายุกลับคว้าตัวของเธอ เข้าไปกอดเอาไว้ “ปล่อยฉันนะ พี่พายุ” “เธอยอมซะเถอะนริน เธอสู้ฉันไม่ได้หรอก”